Kurkumina jest organicznym związkiem chemicznym, złożonym z połączonych atomem węgla dwóch reszt feruloilowych. Zaliczana jest do grupy polifenoli. Pozyskiwana jest z kłączy ostryżu długiego, zwanego również kurkumą lub szafranem indyjskim. Stanowi 75% kurkuminoidów – grupy naturalnie występujących związków, do których zalicza się również demetoksykurkumina, cyklokurkumina czy bismetoksykurkumina. Kurkuma powszechnie znana jest jako składnik przyprawy „curry", nadający jej charakterystyczny smak i żółte zabarwienie.

Funkcje kurkuminy:

Kurkumina cechuje się szerokim spektrum działania nie tylko na poziomie komórki, ale też całego organizmu. Jej aktywność biologiczna jest bardzo różnorodna. Ma zdolność oddziaływania na różne biocząsteczki: receptory, cytokiny, czynniki transkrypcyjne, czynniki wzrostu czy enzymy, np. kinazy. 
Z uwagi na aktywność antyoksydacyjną, antybakteryjną, przeciwzapalną, przeciwwirusową czy przeciwgrzybiczą znajduje zastosowanie w leczeniu licznych chorób, takich jak: astma, cukrzyca, miażdżyca, artretyzm, choroby neurodegeneracyjne. Wysoka aktywność antyoksydacyjna kurkuminy jest porównywalna z przeciwutleniającym działaniem witaminy C czy witaminy E, stąd ma znaczny udział w hamowaniu rozwoju wielu chorób. Do prawidłowego funkcjonowania organizmu niezbędne jest utrzymanie równowagi pomiędzy działaniem reaktywnych form tlenu a zdolnością mechanizmów przeciwutleniających do ich usuwania. W przeciwnym razie może dojść do stresu oksydacyjnego, który może wywoływać niektóre spośród chorób neurodegeneracyjnych, m.in. chorobę Alzheimera czy Parkinsona oraz choroby układu krążenia i nowotwory.

Kurkumina właśnie ma zdolność neutralizowania w komórkach niektórych reaktywnych form tlenu, takich jak: anionorodnik ponadtlenkowy, rodnik hydroksylowy czy tlenek azotu. Ponadto wpływa ona na wzrost stężenia w komórkach silnego przeciwutleniacza – glutationu. Bardzo istotne jest również przeciwzapalne działanie kurkuminy. Polega ono na obniżeniu ekspresji wielu białek, uczestniczących w procesie zapalnym, m.in. cyklooksygenazy-2 (COX-2), interleukiny 8 czy iNOS. Także udział w chemoprewencji raka jest często podkreślanym działaniem kurkuminy. Związki chemoprewencyjne wykazują różną aktywność na poszczególnych etapach procesu kancerogenzey i z tego powodu podzielić je można na dwie grupy: czynniki blokujące - aktywne na etapie inicjacji oraz czynniki supresyjne - działające podczas promocji i progresji kancerogenezy. Wyjątkowość kurkuminy polega na tym, że zalicza się ją do obu z wymienionych grup, co potwierdzają badania przeprowadzone na ludzkich i zwierzęcych komórkach nowotworowych. Jedynym powodem trudności w leczeniu za pomocą kurkuminy jest jej niska biodostępność. Po doustnym podaniu wchłania się ona w niewielkim stopniu z przewodu pokarmowego, co spowodowane jest hydrofobowym charakterem jej cząsteczki, której przemiany metaboliczne zachodzą w wątrobie. Proces ten powoduje unieczynnienie znacznej części przyjmowanej kurkuminy. Z tego powodu zaleca się przyjmowanie kurkuminy w połączeniu z piperyną, która wielokrotnie zwiększa jej wchłanianie.

Kurkumina:

- pomaga w ochronie komórek przed stresem oksydacyjnym,
- pomaga w zwalczaniu stanów zapalnych,
- wykazuje działanie chemoprewencyjne.

Wskazania do suplementacji kurkuminy:

- obniżona odporność,
- stany zapalne,
- choroby neurodegeneracyjne (Choroba Alzheimera, choroba Parkinsona),
- choroby układu krążenia (miażdżyca, artretyzm).